Selanik'te bir köşkte, bizim 2. Abdülhamit sürgün dönemlerini yaşar. Ciddi bir paranoya halindedir. Kendini zehirlemesinler diye, ineğini hatta inekten süt sağan sütçüsünü bile yanında getirmiştir. Arada ziyaretine gelen doktoru ile dertleşir. Doktorda padişahı aslında hiç sevmez. Ama yavaş yavaş aralarında bir sinerji oluşur.
Kitapta ilginç konular var. Osmanlı'nın, bir savaşta, dünyaya medyasına kendi tarafından da çok şehit verdiğini göstermek amacıyla ölmüş "yabancı" askerleri sünnet ettirmesi gibi, başka bir padişah ise ele geçirmediği topraklara ayak basmıyor yabancı toprağı diye (prensip gereği kendine ait olmayan devletin toprağına ayak basmam diyor), ama bu kişiye Avrupa'dan davet geliyor, oda çözümü çizmelerinin içine İstanbul'un toprağını koyarak buluyor. Doktor ile padişah arasındaki Kıbrıs meselesi de ilginç, padişah burada hatasını kabul ederek Rus tehlikesine karşı Kıbrıs adasının idaresini 100 yıllığına İngilizlere verdiğini fakat İngilizlerin buraya komple çöktüğünü itiraf ediyor.
Kitapta ilginç tarihi bilgiler var. Padişah portresi güzel resmedilmiş. Her şeyden huylanan ama bir o kadarda zeki.
